هیچ‌چیز :: گاه نوشت های یک نویسنده

__PARNIAN __
شنبه ۳ مهر ۰۰

۱۲
۵

هیچ‌چیز

شاید ترسناک ترین تجربه‌ی شما یه فیلم باشه. یه اتفاق وحشتناک. یه بلای طبیعی.

نظر من؟ ترسناک ترین تجربه‌ی آدم؛ وقتیه که برمی‌گرده به چیز یا کسی که زمانی که دیوانه وار عاشقش بوده نگاه می‌کنه؛

و چیزی حس نمی‌کنه. مطلقا هیچ چیز.

نظرات (۵)

شنبه ۳ مهر ۰۰ , ۱۸:۴۸ .. میخک..

اون موقع که اصلا ترس رو هم حس نمی‌کنه

فقط یه غم خفیف

هییی راست میگی :'))))

شنبه ۳ مهر ۰۰ , ۱۸:۵۷ سُولْوِیْگ 🌻

موافقم. غم‌انگیز و وحشتناک...

و اجتناب‌ناپذیر.

این اجتناب ناپذیر بودنه خیلی دردناکه :')

شنبه ۳ مهر ۰۰ , ۱۹:۱۶ MIS _REIHANE

فقط یک هاله گنگ مبهم با لبخند تلخ.

واوو. دتس... سو وایز...

برای من همون ترسناکیه و جیغ کشیه بیشتر XD

شنبه ۳ مهر ۰۰ , ۱۹:۵۲ مهناز ...

شاید این جمله آلبر کامو خیلی بی ربط به پستت نباشه:

«همیشه روزهایی هست که انسان در آن کسانی را که دوست می‌داشته است، بیگانه می یابد.»

بی ربط؟ وای اصلا خود ربط بود! "بیگانه" یافتن... نگاه کردن و ندیدن چیزی که قبلا میدیدی... خودشه.

مهناز دانای من =)

شنبه ۳ مهر ۰۰ , ۱۹:۵۴ هلن پراسپرو

احتمالا نامرتبطه، حرفم...

ولی یه حسی که میتونه بدتر باشه، وقتیه که از چیزی که یه وقتی دوست داشتی بترسی.

ولی اینی که تو میگی بنظرم هنوز دوست داشتنه. ترسی از چیزی که یه وقتی دوسش داشتی دو حالت داره.

ترس از از دست دادنش و ترس از دوباره درگیر شدن باهاش. و هردوش هنوز آمیخته با مهره نه؟

(انجمن شاعران مرده‌ای شدم چرا یهو😂)

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.

نام *

پست الکترونيک

سایت یا وبلاگ

پیام *

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، <strike> یا <s>، ، ، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، ، ، <a href="" title="">، ، <div align="">

کد امنیتی *

ارقام فارسی و انگلیسی پذیرفته می‌شوند

نظر بصورت خصوصی ارسال شود

پست الکترونیک برای عموم قابل مشاهده باشد

بارها گفته ام که من درکتابهایم خلاصه میشوم و کتابهایم در من. گاهی با سهراب سرمست میشوم و گاهی با فروغ مغموم. ولی مهم همین است که من هم، یک انسان، مثل همه ی انسان های دیگر، اشک میریزم، میخندم، عصبانی میشوم، اشتباه میکنم و زمین میخورم.‌..
تنها کسانی که صمیمی ترین و صادق ترین دوستانم بوده اند و خواهند بود، نوشتن و خواندن هستند...
پس من، با تمام اشتباهات و شور و شیرین های دنیای نوجوانم، آنقدر زمین میخورم تا یک روز بلند شوم روی قله بایستم و با یک لبخند دردمند زمزمه کنم که موفق شده ام :)