صبح بیدار که شدم، اتاقم مرتب، بولت ژورنالی که تازه درست کرده بودم روی میزتحریرم خوشگل می نمود. آهنگ بوی ماه مدرسه را به سیاق هرسال پلی کردیم، منتهی با ذوق سال های پیشین باهاش نرقصیدیم. راه افتادیم سوی مدرسه. امسال هم خودمان را از شر سرویس های ۵ صبح بیا درحالی که مدرسه ۷ شروع می شود خلاص کردیم!
وارد مدرسه شدم، بزرگ، خوشگل، خیلی باکلاس (بهتان پز نمیدهم، حقیقت است D:) و به قولی خَش بود ؛)
رفتم یواشکی پشت سر عذری ایستادم و تا کمی بعدش که برگشت هیچ چیز بروز ندادم. همدیگر را دیدیم و دست دادیم(نمی دانم این چه مدلش است که من دوست های صمیمی ام را میبینم، دست بهشان میدهم و خشکی بغل میگیرم، بعد آن هایی که قبل ها همکلاسی ام بودند، بغل میکنم! البته خب خودشان بنده را بغل میکنند!) بعد یکتا و شیوا، میز جلویی پارسالمان را دیدم که چهار نفری قرار گذاشته بودیم بخوانیم و اینجا قبول شویم و الان هرچهارتایمان شده بودیم. یکم که اینور آنورم را نگاه کردم دانه دانه بچه های آن ابتدایی و این راهنمایی و فلان کلاس زبان و بهمان کلاس دیگر آشنا در می آمدند. یکی دو تایشان را که عذر میخواهم ولی اصلا ازشان خوشم نمی آمد خودم را زدم به آن راه که اصلا ندیدمشان، درحالیکه از تقدیر نمی دانستم که هردوشان در کلاس منند :/
هوا خیلی آلوده بود، شاخصش صد و خورده ای برای گروه های حساس بود، صحبت های ناظمانمان خیلی طولانی و حوصله سر بر نبود؛ با این حال مدتی را در این هوا بودیم دیگر. مانتویمان سرمه ای بود خداروشکر! البته کمی هم حرصم میگیرد که من باید از مانتوی گشاد تا سر زانو و شلواری که چهارتا پای دیگر تویش جا میشوند ولی کش کمرش اندازه ی کمر یک بچه ی مهدکودکیست و دل روده ات را توی حلقت می آورد، خداروشکر کنم!
اما بگذارید تصویر حال بهم زن تری برایتان ترسیم کنم! مقنعه ی قهوه ای لجنی همراه با مانتوی خردلی_قهوه ای با همان سایز شلوار :/
اینگونه سعی می کنم فرمم را خیلی دوست داشته باشم، و از رنگ شیک و سنگینش شکرگزار باشم. برای همین کل مبارزه ی مدنی ام شامل این می شود که وقتی ناظم میگوید یا حجاب هایتان را درست میکنید یا هِد زدن را اجباری میکنیم، یک لبخند گل و گشاد بزنم و به موهای رنگ کرده ی بیرون زده اش نگاه کنم.
(اما فرم های پسرها باز خدایی داغون تر است! پیرهن زرشکی با کت آبی سیر، پیرهن صورتی با کت و شلوار بنفش! خداصبرتان بدهد!(البته شماها که جز دو روز اول فرمتان را نمی پوشید. از فردا قرتی بازی هایتان شروع میشود :/) )
خوشامد گویی شان شامل شیرینی و تکه کاغذ هایی بود که باید شانسی بر میداشتیم و یک جمله ی حکیمانه رویش نوشته بود. مال من این بود:
اتفاقاتی که در زندگی شما روی میدهند مسیر زندگی شما را تعیین نمی کنند. بلکه این چگونگی برخورد شما با این وقایع است که آینده شما را می سازد.
جمله ی خوبی بود. احتمالا میدانست که من وقتی اولین بار برنامه ی درسی ام را دیدم بغض کردم و به طرز احمقانه ای یکهو دلم خواست بروم تجربی. هیچ علومی توی برنامه نبود. نه زیستی نه زمینی نه شیمی‌یی. روز شنبه ساعت اولم با دینی شروع می شد :|
کلی بی منطق بازی دراوردم تا اینکه دوستم آرامم کرد. بگذریم.
آخر های صف بودیم و وقتی رسیدیم بالا دو تامیز آخر گوشه بهمان رسید :( من مدافع پروپا قرص میز آخر بودم هفتمم ولی نه آخر دیگر. ردیف سوم یا چهارم. خداکند یک کاریش بکنم :(
کلاسمان به حیاط پنجره نداشت و مثل کلاس فارابی پرنور نبود. (من کلاس نظامی بودم) بچه های کلاس هم خوب بودند، خب خدایی خوب ها و گلچین های مدارس دیگر بودند. البته باز خیلی عالی ترهاشان در کلاس های دیگری بودند که دلم میخواست با آن ها باشم. اما همین که با عذری در یک کلاس بودیم خداروشکر کردم :)
زنگ اول تاریخ داشتیم. خانم خوبی مینمود و خوشمان آمد. زنگ دوم ریاضی، باز هم خانم خوبی بود و خوشمان آمد :) زنگ سوم عربی، مثل دیگر معلم های عربی بود و خوشمان آمد :) زنگ چهارم منطق، که خانم خیلی منظبط و مقرراتی‌یی بود. بقیه خیلی سخت نگرفتند ولی قانون هایشان را وضع کردند و صحبت هاشان خسته کننده نبود. ایشان هم صحبت هاشان علاوه براینکه خسته کننده نبود، کمی رعب آور بود. از یک دم گفتند که باید رتبه یک استان بشویم و رتبه یک ناحیه هم به هیچ دردی نمیخورد. از درس منطق خوشم آمد. خانم هم خوب توضیح دادند و البته فراتر از حد کتاب :)
کتابخانه را بازدید کردیم و چه بگویم؟؟ خیلی خوب بود. پر از کتاب های تاریخ و فلسفه و دین و زبان و البته معلوم است که من همان اولش رفتم رمان خارجی هایش را قربان صدقه رفتم :)
البته به عظمت کتابخانه ی بزرگ نزدیک خانه مان نیست ولی دوستش دارم. سالن مطالعات و اجتماعات بزرگ و دلباز، نماز خانه‌مان هم ساعت نماز برخلاف راهنمایی که به خانم اقتدا می کردیم یک حَج آقا داشت ؛)
سالن ورزشی خیلی بزرگمان را هم چشم میکشم زنگ ورزش بروم تویش را بکاوم :) امسال تیم بدمینتون را حتما قرار است شرکت کنم و با این همه هدفی که برای خودم تعریف کردم و قرار هم نیست زبانم را رها کنم، کلی باید تلاش و برنامه ریزی داشته باشم که خوشحالم از بابتش :))
راستی کشف هم کردیم که مدرسه ماهنامه هم دارد و داستان هایم را در افقی نه چندان دور درش چاپ شده دیدم :)
نکته ی خیلی خوب اینجاست که بهترین مدرسه ی انسانی در سطح شهر است اینجا و نه تنها بازار رقابت فرد به فرد، بلکه رقابت کلاس به کلاس و مدرسه با مدارس دیگر هم داغ است :))) خیلی بهتر از رقابت بر سر تعداد دوست پسر و تعداد رل در هرشبانه روز است!
توی تابستان پر از ایمان و انگیزه بودم برای شروع راهم ولی ۳۱ شهریور به همان دلایل هورمونی! همه‌شان به باد رفت ولی خب امروز سرجایشان برگشتند تا حدی :)
+پرواضح است که امروز کلی انرژی تحلیل بردم! اولین روز هفتم هم همینجوری شدم. به خطار ساعت هایی که اضافه می شود و دیگر چیزهای مدرسه ی جدید کلی خسته بودم و خیلی لب مرز خوابیدن قرار گرفته بودم سر کلاس ها!
++ازین پستم خیلی بدم میاید چون ازین خاطرات بچگانه ی مناسب دفترخاطرات بود. منتهی بر من ببخشایید من باید چند روزی برای بازیابی و بازسازی خودم زمان بگذارم!
+++و البته برای فرار از عذاب وجدان ننوشتن تابستان و سفرنامه بود این پست!
++++خودتان روز اول مهرتان را چطور گذراندید؟
