گاه نوشت های یک نویسنده

بیست صفحه نوشتم. بیست صفحه نامه برای دوستان مختلفم نوشتم، انگشت شست و وسطم کج و کبود شده. ولی حس خوبی دارم. حس روی لبه ی شادی و غم راه رفتن. نامه های خداحافظی. خدا میداند که چقدر نامه نگاری را دوست دارم، آن هم مکتوبش را با دست.
کتاب قلبی به این سپیدی تمام شد. عالی بود. خیلی خیلی خوب بود. داستان قوی، گره های مناسب و به جا و اوج حسابی و شروع پایان قدری داشت. کتاب از خابیر ماریاس اسپانیاییست. از پرتغال کتاب خوانده بودم ولی اسپانیا نه. جدیدا هم که به اسپانیا علاقه ی خاصی پیدا کرده‌ام و دارم یکمی زبانش را مطالعه می کنم. کتاب عالی بود ولی آنجنان مرا جذب نکرد. از ان هایی بود که باکینه به نام نویسنده اش نگاه می کنم چون انقدر عالی نوشته که من هنوز نفهممش و درکش نکنم. از آن هایی که باید دو و چندباره خواند و هربار به شهودی جدید رسید. نام کتاب از یک دیالوگ نمایشنامه ی مکبث شکسپیر گرفته شده و کتاب به مکبث تلمیح زیاد داشت. خلاصه اگر می خواهید کتاب خوبی بخوانید که ذهنتان را درگیر کند و درونتان را به چالش بکشد بخوانیدش. بعد بگذاریدش کنار و چندسال بعد دوباره بخوانیدش.
استادم گاهی به من می گوید نظرم درباره ی فلان کتاب و یا بهمان فیلم به درد نمیخورد چون هنوز کوچکم و نمیفهمم. بعد اگر ناراحت شوم، گوشه ای از گره ی کتاب بهم میدهد یا فلان پارت را برایم تفسیر میکند که قشنگگ متوجه شوم کوچک تر از انم که وصف شود‌. با این حال مانده ام هنوز ریحان چطور ۴ سالگی اش تولستوی میخوانده. یا آن یکی دیگر ۸ سالگی تمام آثار دیکنز را خوانده بوده. البته آثار دیکنز خیلی فهم و شعور نمیخواهد، فقط باید یک سپر دفاعی بپوشی که دربرابر آن بدبختی هایی که شخصیت هایش متحمل می شوند افسردگی نگیری.
به هرحال من دست نمی کشم از آثار خوب خواندن در این سنین. هرچند که به گفته ی دوست عزیزم، آدم باید تا نوجوان است آثار یکم معمولی تر بخواند و لذتش را ببرد چون آن خوب ها را می تواند بزرگ که شد بخواند اما این ها را نه دیگر.
طی تحریم های وارده علیه خودم از گوشی صبح ها شش تا شش و نیم استفاده میکنم :)
چقدر بدم می آید که امتحان ها و ماه رمضان می افتد بهار. آدم نمیتواند لذتش را از بهار ببرد. آن بیرون گل ها دارند باز می شوند و کوچه از عطر شکوفه های صورتی سرمست است و درخت های دوطرفش به هم رسیده اند، آن وقت ما درگیر خود و امتحان ها و این چیزها هستیم. یاد دیالوگ آنه افتادم که موقع استرس های بچه ها برای امتحانات کالج گفت: چرا شما فکر می کنید چیزی مهم تر از امتحانای شما وجود نداره؟ اون بیرون بهار داره خودنمایی میکنه..‌‌‌.
+دلم شدیدا میخواد بنیِ شهرخرس بکمن باشم :(
+بهترین آرزوها برای همه و همه. یکیش هم اینکه از بهاری که دارند نهایت لذت رو ببرند و فکرنکنند هیچ چیز مهم تر از دغدغه هاشان وجود ندارد....
+ :)